Film przedstawia w dość zabawny sposób historię przyjaźni ponad granicami oraz pokazuje jak budować harmonię w relacjach dzięki współpracy i dobrej woli. Jego akcja toczy się w epoce wikingów, dawno temu, gdy bracia Alarik i Ragnar po śmierci ojca dzielą w gniewie swoją wioskę i tworzą dwie osady: na wschodzie i na zachodzie, które już nigdy nie będą miały ze sobą do czynienia.

Halvdan ma jedenaście lat, jest sierotą i mieszka w Östbyn z kowalem Björnem. Nie jest on jednak „prawdziwym” wikingiem, utyka, ma słabą pewność siebie i nie ma żadnego oddanego przyjaciela. Pewnego dnia idzie na długi spacer i spotyka nieustraszoną Meię, córkę króla z wrogiej wioski Västbyn, której nigdy wcześniej nie widział. Oboje szybko stają się bliskimi przyjaciółmi, chociaż rozumieją, że pochodzą z rywalizujących ze sobą obozów. Wspólnie planują przewrót, który pozwoli braciom się pogodzić, aby wszyscy mogli znów żyć razem. Ale tak naprawdę nie wszystko idzie zgodnie z planem, jak zamierzali. 
Bohaterowie napotykają szereg trudności w osiągnięciu zamierzonego celu. Ich siła przyjaźni i mądrość żon braci spowoduje, że wszystko znajdzie szczęśliwy finał.

Nieprzewidywalna, rozpędzona, stale zmieniająca gatunkowe przebrania „La Gomera” kluczy i myli scenariuszowe tropy, niczym wyjątkowo sprytny zbieg. Kryminalna komedia w reżyserii Corneliu Porumboiu zaskakuje pomysłowością, bawi absurdalnym humorem, a przede wszystkim dowodzi, że każdy, kto traktuje siebie śmiertelnie poważnie, jest po prostu śmieszny.

Mistrz rumuńskiej Nowej Fali zabiera nas więc na wakacje od powagi, i to nie byle gdzie, bo na Gomerę, jedną z Wysp Kanaryjskich. To tu przypływa skorumpowany, ponury gliniarz z Bukaresztu (Vlad Ivanov), by nauczyć się sekretnego lokalnego języka gwizdów, el silbo. Dzięki niemu Cristi może dogadywać się z mafią i planować porwanie, gwiżdżąc na policyjne podsłuchy. Nauczycielami Rumuna zostają tutejszy gangster i tajemnicza, ciemnowłosa femme fatale (Catrinel Marlon), której nie mogło zabraknąć w opowieści mistrzowsko doprawiającej mieszankę kryminału, komedii, heist movie i westernu garścią błyskotliwych nawiązań do filmów noir. Zresztą to właśnie kobiety pociągają za sznurki tej nietypowej opowieści o policjantach i złodziejach.

„La Gomera” sprytnie buduje komedię o cynicznym policjancie uwikłanym w podwójną (czy tylko?) grę, używając do tego licznych nawiązań. A przy tym kojarzący się z serią „Ocean’s”, brawurowo żonglujący cytatami z arcydzieł Hitchcocka, Hawksa i Forda; odsyłający do „Gildy” z Ritą Hayworth, ale i słynnych obrazów Edwarda Hoppera; film Porumboiu jest pochwałą własnego języka. Takiego, którym można opowiadać o świecie bez uciekania się do klisz, i w którym humor obnaża dętą powagę wszelkich struktur i instytucji – czy będzie to przywiązana do rytuałów mafia, uzależniona od biurokracji policja, czy ślepo powielające gatunkowe przykazania Hollywood.

Markus (Mads Mikkelsen) wraca z misji wojskowej, by zająć się córką Mathilde, po tym, jak jego żona ginie w katastrofie kolejowej. Wszystko wskazuje na zwykły wypadek, do czasu… kiedy do jego drzwi puka Otto – ocalały z wypadku matematyk, dziwak. Otto z dwójką ekscentrycznych przyjaciół przekonują Markusa, że katastrofa pociągu była starannie zaplanowanym zamachem. Kiedy udaje im się zebrać dowody, pozostaje tylko jedno: odwet!

Połączeni wspólnym celem nie cofną się przed niczym, nawet jeśli będzie to wymagało przekroczenia cienkiej granicy między tym, co jest prawdą, a tym, co stanowi tylko pasujący element układanki.

Film przedstawia w dość zabawny sposób historię przyjaźni ponad granicami oraz pokazuje jak budować harmonię w relacjach dzięki współpracy i dobrej woli. Jego akcja toczy się w epoce wikingów, dawno temu, gdy bracia Alarik i Ragnar po śmierci ojca dzielą w gniewie swoją wioskę i tworzą dwie osady: na wschodzie i na zachodzie, które już nigdy nie będą miały ze sobą do czynienia.

Halvdan ma jedenaście lat, jest sierotą i mieszka w Östbyn z kowalem Björnem. Nie jest on jednak „prawdziwym” wikingiem, utyka, ma słabą pewność siebie i nie ma żadnego oddanego przyjaciela. Pewnego dnia idzie na długi spacer i spotyka nieustraszoną Meię, córkę króla z wrogiej wioski Västbyn, której nigdy wcześniej nie widział. Oboje szybko stają się bliskimi przyjaciółmi, chociaż rozumieją, że pochodzą z rywalizujących ze sobą obozów. Wspólnie planują przewrót, który pozwoli braciom się pogodzić, aby wszyscy mogli znów żyć razem. Ale tak naprawdę nie wszystko idzie zgodnie z planem, jak zamierzali. 
Bohaterowie napotykają szereg trudności w osiągnięciu zamierzonego celu. Ich siła przyjaźni i mądrość żon braci spowoduje, że wszystko znajdzie szczęśliwy finał.